«دیوارهایی از جنس خیال»

اما حالا وقت Attackاست!ببینیم که واقعا چرا ما این قدر به قول گیمری کلشی شدیم!تصدیق خواهید کرد که ارتباط با دیگران امری اجتناب ناپذیر در زندگی انسان ها است.در واقع ارتباط هم از مستلزمات زندگی است.به طور کلی در دنیای مجازی که آن قدر بدان دلبسته شده ایم همین ارتباطات است که ورای آن زرق و برق های ظاهری ما را به خود پابند کرده است.هیچ گونه مرزی هم برای خیالات ما متصور نیست.اگر امکاناتش فراهم باشد همه یک جورهایی به بازی هایی که اساسا بر مبنای آنلاین بودن و همکاری انسانی یا بالعکس درگیری با موجود انسانی توسعه داده شده اند،مورد قبول ترند.به دنبال همین مورد اکثر استودیو ها در نسل هشتم بازی های رایانه ای پیرو همین سیاست بازار آنلاین هستند.آن ور آبی ها که آن قدر امکانات برای گیم دارند که همگی از قیمت مقبولی برخوردار هستند،دیگر برایشان بازی فرقی ندارد!همه جور بازی را به راحتی می توانند تجربه کنند!همه چیزشان هم آنلاین است!اما در کشوری مثل ایران که بازی برای عامه‌ی مردم ناشناخته تر بوده و مقبولیت آن چنانی ندارد،بازی آنلاین هم به تبع جایگاه خاصی ندارد.در این مورد جامعه و رسانه های گیمی خوبمان را کنار می گذارم.حال تصور کنید در چنین جامعه‌ای به یک باره بازی ای می آید با قابلیت بازی آنلاین و سرور هایی قدرتمند؛آن هم در پلتفرمی که عضو جدایی ناپذیر نه تنها مردم ما بلکه کل دنیا است.امکانات خاصی هم جز اینترنت نمی خواهد.نیاز به اینترنت آن چنانی و اکانت های شرکت های بزرگ که باید خریداری شوند هم ندارد.مردم با بازی آنلاین در طیف وسیعی آشنا می شوند.همین لذت آن را دو چندان می کند.گذشته از این گرافیک و گیم پلی و موسیقی بازی هم انصافا در سطح مطلوبی قرار دارد.بدین ترتیب این رقابت تنگاتنگ آنلاین و لحظه به لحظه‌‌ی پر لذت گیمر را ملزم به دنبال کردن بازی و آنلاین ماندن می کند.پولی هم  به فروشندگان اینترنت و خود شرکت سازنده می رسد و چرخه ای از تجارت تولیدکننده-مصرف کننده شکل می گیرد.ساخت گروه ها و قبایل هم بر این ارتباط بین افراد و دوست یابی بیشتر می افزاید.نکته‌ی بعدی اصل علاقه به مدیریت است!مخصوصا این که هر روز بر چالش های مدیرانcocها افزوده می شود!این هم از دیگر نکات قابل تامل دنیای مجازی است.ما به طور غریزی این احساس مدیریت نسبت به جمعی را داریم.باور کنید در همان مدت کوتاهی کهcocبازی می کردم،با نگاه به آن چه که ساختم احساس خوبی به من دست می داد.شاید نوعی غرور!به همین خاطر است که بازی های استراتژی خواهان بسیار زیادی دارند و الته تلفن های هوشمند دسترسی به آن ها را تسهیل بخشیده است.به طور کلی باید گفت بازی هایی که درآن ها غلو و اغراق بیشتری در آزاد گذاشتن دست گیمر یا اعطای یک توانایی خاص  کرده باشند مقبول ترند.حال چه یک سرباز شکست ناپذیر باشیم یا چه یک مدیر کلن!